Sardegna, os cadernos de viaxe

Como xa é costume en moitos centros educativos, aproveitamos o mes de maio para expoñer os CADERNOS DE VIAXE, diarios do noso alumnado que nos amosa algún retalliño da súa estadía en Sardgna (ou Sardigna). 

Neste intercambio puideron comprobar de primeira man como hai linguas, moi cerquiña de nós, moito máis minorizadas ca o galego, e como os prexuízos lingüísticos que algúns teñen sobre a nosa lingua son, por desgraza, exportables a moitas outras. O sardo non ten cabida nos currículos académicos dos seus "xemelgos" de Cagliari, e só uns poucos son quen de falalo.

Pero non todo vai ser lingua, e o sábado 15 de abril supuxo a primeira experiencia en avión para algúns destes mozos. A fin de semana foi tempo para as familias e a praia.

O luns 17 a xornada comezou no Parque da Giara, un espectacular parque natural no que, entre outras especies, puideron observar os únicos cabalos de Europa que viven en total liberdade, sen ningún tipo de intervención humana; ou os escaravellos do esterco construíndo as súas bólas de alimento; ao lado de especies máis comúns para eles coma lagartos ocelados, bolboretas, ciclamens ou euphorbias.

Xa pola tarde, e de novo nun entorno de natureza, mais á beira do mar, a área arqueolóxica de Nora permitiulles coñecer a civilización fenicia.

E seguindo coa natureza o martes 18 tocou subir á Sella del diavolo para obter as mellores vistas do Poetto. No descenso cara á praia apareceron os animais máis típicos do Sur da Sardeña, os flamencos que habitan as Salinas de Montelargius.

Para o mércores 19, os nosos anfitrións tíñannos reservadas un par de visitas subterráneas. A primeira delas foi San Giovanni, unha cavidade utilizada polo home para múltiples usos, entre eles servir de estrada ata o ano 1999. Nela as estalagtitas e estalagmitas son o principal centro de interese, xunto coas mostras de diferentes tipos de rochas.

E despois de xantar na praia de Masua dirixímonos á entrada de Porto Flavia, un par de túneles excavados na rocha que permitía que os barcos de grande calado se achegasen a recoller o mineral extraído polas zonas de Iglesia e Carbonia. 

Finalmente, o xoves acabamos as rutas pola illa achegándonos a Barumini, para coñecer a cultura dos nuraxi, unha civilización que habitou a Sardeña entre os séculos XIII e VI a. C.

Durante a intensa semana de intercambio, tamén houbo tempo para ver o funcionamento do Liceo Scientifico Pitagora, onde estudaban os nosos anfitrións, na zona de Selargius, e de coñecer a capital, Cagliari, cidade na que está ambientada Acabadora, unha das obras compartidas polo club de lectura Tarabelos (Biblioteca Mario Pereira) e o alumnado da sección española do liceo sardo.

Acabadora, as recensións

Aínda que xa vai alá media lectura da obra nova, os Tarabelos quérennos deixar agora as recensións de Acabadora, da autora sarda Michela Murgia. En mes e medio, cando estean de volta da súa viaxe á illa italiana, contarannos se se cruzaron con algúns destes personaxes polas rúas.

"A novela ten unha trama moi interesante; pareceume moi intrigante o feito de non desvelar moi pronto o labor da acabadora. Non obstante, o final non me gustou demasiado, botei en falta algo que concluíse ben a historia.

Marta Rodríguez Villanueva

 

"Ao principio o libro non engancha demasiado, pero cando se descobre o traballo da tía, e deste modo se entende o título da obra, entón comeza a atraer.

 Así é todo, o final é un pouco incompleto, xa que me gustaría que despois da morte da acabadora se desen máis detalles da vida de María.” 

Begoña Vázquez Manteiga

 

“Acabadora é un libro interesante, entretido e fácil de ler. Non é moi longo, polo que non é canso e a lectura faise bastante amena. Tocante ao contido, a historia deixa un baleiro que non se completa; gustaríame que houbese unha segunda parte que aclarase algunhas cousas.  Recomendaría a lectura aos meus compañeiros, xa que me gustou bastante. 

Andrea Vilela Vicente

 

“Este libro non me agradou ao principio, pero a medida que pasaban os capítulos ía enganchándome máis, sobre todo desde o capítulo no que se rebela o oficio da protagonista; e despois diso a obra xa colleu máis interese para min. Por outro lado, pareceume unha historia atractiva, e desfrutei léndoa.”  

Yago Castro Carballal

 

“Acabadora pareceume un libro moi entretido, pero no momento en que xa pasei do capítulo catro, posto que, a verdade, ao principio custoume entender quen eran os personaxes e os seus respectivos familiares. Gustoume ese plot twist que temos de Bonaria, xa que nun principio pensabamos algo da súa profesión totalmente distinto do que realmente facía”.

Miguelángel Rivero Castillo

 

“Ler esta obra de Michela Murgia foi unha experiencia un tanto diferente: nun primeiro momento non lle puiden atopar o gusto ao libro, non me chegou a enganchar; mais isto cambiou co descubrimento da relación entre o título e a verdade sobre a tía Bonaria, xa que, ademais de coser vestidos, este personaxe encárgase de acabar coa vida da xente que está chegando ao seu final”.  

Juan Ramón Villar Fernández

 

“Acabadora pareceume un libro realmente entretido. Isto débese ao misterio que envolve toda a historia de María e Bonaria. María, unha pequena que é adoptada por Bonaria, debido á incapacidade da súa familia para asumir os gastos da crianza, comeza a sospeitar de súa tía por culpa das saídas nocturnas. O misterio fai que non queiras parar de ler ata saber que é o que acontece, para descubrir que a tía Bonaria mata persoas. Así trátase a problemática da eutanasia, un tema moi polémico, e o dereito a unha morte digna. 

Recoméndovos esta lectura encarecidamente.” 

 Noela Mato López

 

“Murgia conta a historia dunha muller e a súa relación cunha moza da que coida, en Soreni, unha pequena vila de Sardeña. Bonaria, unha modista do lugar, adopta a María, que é a cuarta filla dunha familia humilde, e que a descoida. A súa nova vida transfórmase por completo, pero aparece unha sensación de misterio con respecto á súa nova nai, debido ás estrañas saídas que realiza, os silencios e temor dos demais ao cruzarse con ela. Aínda que vivía feliz e moi querida por Bonaria, existía a realidade de que a adoptante, ademais de coser vestidos, acababa coa vida das persoas moribundas.

Esta trama parece moi envolvente grazas a todo o misterio que leva consigo, o que fai que sexa unha lectura amena. Penso que, en parte, busca facer unha crítica a un sistema que non permite certa prácticas que en ocasións son necesarias tanto para persoas vivas como para aquelas que non terminan de irse da vida e non teñen a posibilidade de facelo con dignidade.” 

Fabiana Núñez Moreira

 

“O libro pareceume moi interesante e tremendamente entretido, xa que estás todo o tempo intentando entender a historia, ata que, ao final, todo cobra sentido.

 Gustoume, en especial, que traten o tema da eutanasia, facendo saber que xa existía dende hai tempo. Isto faite pensar moito, e reflexionar sobre o tema; e, independentemente da túa opinión ao respecto, empatizas.” 

 Lucía Maceira Lázara

O intercambio visto desde a distancia

 Queredes saber que pensa o alumnado sardo da súa experiencia en Lalín?  Premede na ligazón e descubrídeo.

Fina Casalderrey candidata ao Hans Christian Andersen

 FINA CASALDERREY, unha das escritoras máis lidas nos clubs de lectura de Educación Primaria e Secundaria, acaba de ser proposta, pola OEPLI (Organización española para o libro infantil e xuvenil) como candidata ao Premio Hans Christian Andersen 2023, galardon que, cada ano, concede a Organización internacional para o libro xuvenil, e que é considerado como o Nóbel da literatura infantil.

Desde a Biblioteca Mario Pereira e a Trama Irmau dos nosos clubs de lectura non podemos máis que felicitar á escritora pontevedresa e desexarlle toda a sorte do mundo.

Imaxe da Web oficial de Fina Casalderrey

Intercambio Sardeña-Lalín

E por fin chegou o día... Os mozos da sección española do Liceo Scientifico Pitagora (Cagliari) xa están coas súas familias de acollida. Serán sete días de non parar, nos que desde onte mesmo están a coñecer diferentes localidades galegas, máis alá das rúas e parroquias de Lalín e Vila de Cruces onde se hospedan.

E que mellor que empezar por Pedrafita do Cebreiro? Alí agardábanos o Santo Graal e a neve,  moitos deles leron por vez primeira a Cabanillas e fotografáronse co cáliz que se custodia no santuario, pero o mellor estaba por chegar. Dos vinte e un mozos sardos moi pouquiños tocaran a neve algunha vez, así que os 4.5 Km que fixeron polo tramo O Cebreiro-Liñares, totalmente nevado, e cun espesor considerable, provocaron algúns dos momentos máis ilusionantes do día.

O Mosteiro de Samos e Portomarín foron outras das paradas obrigatorias desta primeira xornada cultural, na que xa se empezaba a ver interacción entre dúas culturas, no fondo, non tan diferentes: a sarda e a galega.

A familia medra

Na última xuntanza do club LeA Casa, xa eramos unha máis. E non todas as que leron puideron estar presentes. 

Esta vez tocaba debater sobre Golpes de Luz, e o comentario foi unánime: a obra gustou ata o punto de enfrascarse todas na lectura ata a fin da mesma. Xaora que deu moito de seu para o debate, por desenvolver unha pluralidade temática chea de matices que preocupan ás familias como o narcotráfico e as terríbeis consecuencias que del se derivan, ou a vellez, tema que nos afecta a todas e todos (pero parece que especialmente a todas), por caso o coidado dos nosos maiores, cada vez mellor fisicamente, mais peor no tocante á saúde mental; ou temas tan difíciles de asimilar como os abusos sexuais dentro da propia familia, ou aqueloutros que inciden na educación de fillas e fillos, tanto do punto de vista da aprendizaxe como das relacións entre compañeiros, algo que por desgraza pode derivar en acoso; ou nos afectos ou desafectos que poden provocar as relacións de amizade...

Por parte, a novela gustou tanto que decidiron que a próxima lectura fose tamén de Ledicia Costas, escollendo Infamia, novela a debater na seguinte reunión. 

E en vista de que os fillos e as fillas dalgunhas destas lectoras adultas "devoraron" as "Esmeraldinas" e "Escarlatinas" pedirémoslle a Ledicia Costas que se achegue, unha vez máis, ata o noso centro e poida solucionarlles a nais, fillos e fillas as dúbidas que lles quedaron.

Ana Paula, Belén, Silvia, María e Susana tras o debate

ABCD en acción

 Esta semana os nosos lectores e lectoras máis pequenos convertéronse en críticos literarios. Aínda non sabemos que sairá deses debates e mesas redondas, pero a lectura de O misterio de Portomarín deuse por finalizada e algúns dos membros do noso club quixeron deixarvos as súas reseñas. Mentres esperamos por elas amosámosvos algunhas imaxes do momento.

Fotografías de Sylvia Cea, coordinadora do Club.